Instalacje sanitarne

Kanalizacja grawitacyjna

 W systemie sanitarnym grawitacyjnym ścieki spływają samoistnie, pod własnym ciężarem. Wymaga to poprowadzenia wszystkich przewodów ze spadkiem i zapewnienia w kanalizacji odpowiedniej ilości powietrza. Minimalna średnica przewodów jest uwarunkowana średnicą odpływu z przyboru i wynosi  100 mm dla muszli ustępowej, 50mm dla wanny, zlewozmywaka i 40mm dla umywalki i bidetu.   Szczegółowe zasady projektowania i montażu kanalizacji grawitacyjnej w budynkach mieszkalnych i niemieszkalnych podaje norma PN-92/B-01707, a także Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

                Zaletą systemów grawitacyjnych jest ich stosunkowo niski koszt i pewność działania, wadą -duża ilość miejsca pod zabudowę i brak możliwości odprowadzania ścieków z przyborów niekorzystnie położonych względem przykanalika (piwnice, garaże podziemne, itp.).

Zgodnie z normą europejską PN-EN 12056 wyróżnia się cztery typy systemów kanalizacyjnych zależnie od stopnia napełnienia przewodów kanalizacyjnych, sposobu podłączania przyborów  i rodzaju odprowadzanych ścieków (ścieki szare, ścieki czarne).

System I i II – to system pojedynczego pionu kanalizacyjnego, do którego przybory sanitarne podłączone są w sposób zbiorczy. Podejścia są projektowane na 50% wypełnienie ściekami (system I) lub 70% wypełnienie ściekami (system II).  

System III –  to system pojedynczego pionu kanalizacyjnego, do którego poszczególne przybory podłączone są niezależnie (każdy posiada osobny trójnik na pionie). Podejścia są całkowicie wypełnione. System ma zastosowanie tylko dla sanitariatów o małej liczbie przyborów sanitarnych. Większa ilość przyborów tworzy piramidę trójników na pionie i jest trudna w montażu.

System IV – to system osobnych pionów kanalizacyjnych dla ścieków czarnych (muszla ustępowa, pisuar) i ścieków szarych (pozostałe przybory).

kansan1.jpg

                W Polsce, podobnie jak w większości krajów europejskich najbardziej rozpowszechniony jest system kanalizacyjny I. System II stosowany jest sporadycznie, głównie przy rozległych instalacjach, wymagających długich podejść pod przybory. W tym wypadku przyjęcie w założeniach projektowych większego wypełnienia zwiększa przepustowość przewodów, pozwalając na ograniczenie ich średnicy. Odbywa się to jednak kosztem większego spadku liniowego rur, co nie zawsze jest przestrzegane i rozumiane przez monterów instalacji. 

Kanalizacja podciśnieniowa

    Za pioniera kanalizacji podciśnieniowej uważa się holenderskiego inżyniera Charles’a T. Liernur’a, który już w roku 1866 zbudował pierwszy system podciśnieniowy w mieści Harlem. W rozwiązaniu Liernur’a ścieki z poszczególnych domostw spływały grawitacyjnie do zbiorników pośrednich w ulicy, a stamtąd systemem kolektorów były zasysane do centralnego zbiornika w którym maszyna parowa wytwarzała próżnię.  Zasysanie odbywało się cyklicznie, głównie w godzinach nocnych i wymagało otwierania przez obsługę sieci zasuw w każdej komorze zbiorczej.

                Rozwiązanie Liernur’a dotyczyło systemów kanalizacji zewnętrznej, ale z jego idei wyrastają wszystkie współczesne instalacje kanalizacji podciśnieniowej firm takich jak: AIRVAC, ISEKI, FLOVAC, ROEDIGER, QUA-VAC. W roku 1956 szwedzki inżynier Joel Liljendahl opatentował wynalazek pierwszej na świecie toalety podciśnieniowej, tym samym systemy podciśnieniowe wkroczyły do budynków.  

Współcześnie Instalacje podciśnieniowe w budynkach wykonywane są jako centralne  i stanowią kompletny system kanalizacyjny. Wszystkie przybory sanitarne podłączone są do sieci przewodów podciśnieniowych, poprowadzonych z reguły pod stropem pomieszczenia. Podciśnienie wytwarzane jest centralnie przez stację próżniową usytuowaną w podziemiu. Stacja pracuje w sposób ciągły, tym samym każdy przybór sanitarny musi być wyposażony jest z specjalny zawór zwrotny zwany też „ewakuacyjnym”, uruchamiany ręcznie przez użytkownika i zapobiegający przypadkowemu zasysaniu ścieków.

 Muszle ustępowe w systemach podciśnieniowych mają konstrukcje z lustrem wody.  Po załatwieniu potrzeby i naciśnięciu przycisku na muszli, zawór ewakuacyjny otwiera odpływ i ścieki przez kilka sekund zasysane są do sieci przewodów, po czym zawór zamyka się, a do muszli napływa świeża woda. Zużycie wody przy pojedynczym użyciu wynosi około 1 litra,   jest więc nieporównywalnie mniejsze niż w systemach grawitacyjnychkansan2.jpg 

 Kanalizacja nadciśnieniowa

W instalacjach wewnętrznych stosowana jest jako rozwiązanie miejscowe dla pojedynczego przyboru lub grupy przyborów, bądź centralne, dla całego budynku. Zasada działania polega na ciśnieniowym transporcie ścieków   przez pompę  ścieków  z tzw. maceratorem  (rozdrabniaczem części stałych), na wyższy poziom, do kanalizacji grawitacyjnej. 

 Instalacje ciśnieniowe miejscowe można dalej dzielić na:

– pośredniego działania

– bezpośredniego działania

W instalacjach  pośredniego działania  ścieki spływają najpierw z przyborów grawitacyjnie do zbiornika umieszczonego w pomieszczeniu, a stąd, po przekroczeniu dopuszczalnego poziomu, przepompowywane są do kolektora kanalizacji sanitarnej. Załączanie pompy ściekowej odbywa się przez czujnik poziomu w zbiorniku. Pompy są w stanie przepompować ścieki na odległość do 80 m i na wysokość do 8m, a nawet do 11m. W instalacjach miejscowych bezpośrednich pompa umieszczona jest  od razu w konstrukcji przyboru. Odprowadzanie ścieków wymaga  ręcznego jej uruchomienia przyciskiem na obudowie przyboru.  Wydajność i wysokość podnoszenia pomp jest tutaj niewielka, zwykle nie przekracza 3-5m.

Instalacje ciśnieniowe centralne są ofertą dla całych budynków (restauracji, barów, małych hoteli, garaży podziemnych, itp.) niekorzystnie położonych względem kolektora ścieków. Ścieki spływają tutaj do zbiornika umieszczonego w podłożu, wyposażonego w pompę i rozdrabniacz, skąd okresowo, po przekroczeniu dopuszczalnego poziomu przepompowywane są do kolektora sanitarnego. Wydajność urządzeń jest bardzo duża do 1500 l/min. i do 21m wysokości podnoszenia.