Osadnik gnilny

Definicja i zasada działania

Osadnik gnilny jest szczelnym zbiornikiem służącym do czasowego przetrzymania ścieków na okres co najmniej 3 dni, w celu umożliwienia  wstępnego oczyszczenie ścieków. W osadniku na  powierzchnię wypływają tłuszcze i inne związki, które są lżejsze od ścieków. Zbierają się one w postaci kożucha, który okresowo należy usuwać. Na dno opadają cząsteczki cięższe od ścieków i tworzą osad, który ulega procesowi fermentacji. Fermentacja to beztlenowy rozkład związków organicznych na substancje rozpuszczalne w wodzie i nierozpuszczalne, pozostające na dnie osadnika.

Zaleca się, aby co roku lub co dwa lata usuwać nagromadzony osad ze zbiornika i wywozić wozem asenizacyjnym. Jednak nie należy usuwać całego osadu, ale pozostawić trochę na dnie zbiornika. Ma to na celu zachowanie szczepów bakterii fermentacyjnych ze starego osadu. Dzięki temu szybciej uruchomiony zostanie proces fermentacji nowo tworzonego osadu.

W celu przyspieszenia procesu fermentacji stosuje się też tzw. bioaktywatory. Pozwalają one na przyspieszenie rozkładu zanieczyszczeń, poprawienie jakości oczyszczonych ścieków i zmniejszenie intensywności wydzielania się nieprzyjemnych zapachów. Poza tym wolniej narasta warstwa osadu na dnie zbiornika, gdyż jest on w większym stopniu rozłożony.

Bioaktywator wprowadza się do osadnika gnilnego zazwyczaj raz na dwa tygodnie wykorzystując spuszczenie wody z preparatem w toalecie.

Ponieważ procesy rozkładu ścieków w osadniku gnilnym są źródłem nieprzyjemnych zapachów i niebezpiecznych gazów, dlatego zbiornik wymaga wentylowania. Najczęściej do wentylacji zbiornika wykorzystuje się najbliższy pion kanalizacyjny w budynku z wywiewką na dachu. Można tez wykonać osobną wentylację niską (zamocowaną bezpośrednio na zbiorniku) lub wysoką (wyprowadzoną ponad okap budynku).

 

Wybór miejsca montażu dla osadnika gnilnego

  Odległości, które należy zachować przy wyborze miejsca na osadnik gnilny określa ROZPORZĄDZENIE MINISTRA GOSPODARKI PRZESTRZENNEJ I BUDOWNICTWA z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U.02.75.690). Większość wymaganych wymiarów podaje rysunek:

352d.jpg

Rodzaje osadników gnilnych

Osadniki gnilne wykonywane są z tworzyw sztucznych (najczęściej polietylenu wysokiej gęstości PE-HD) lub z żelbetu. Na końcu osadnika umieszczony jest zazwyczaj filtr zabezpieczający przed wypływem zanieczyszczeń, które tworzą kożuch na powierzchni ścieków. Osadniki posiadają właz z pokrywą do usuwania osadu. Do małych oczyszczalni ścieków stosuje się zazwyczaj zbiorniki jednokomorowe, które mogą mieć w środku jedno lub dwa przewężenia na obwodzie, albo zbiorniki dwukomorowe. Jeżeli w osadniku nie ma zainstalowanego filtra, należy zamontować go bezpośrednio za zbiornikiem.

 

osadnik.jpg

Wielkość osadnika dobieramy tak, żeby pomieścił on ścieki wytworzone w domu jednorodzinnym w ciągu 3 dni. Oznacza to, że jeżeli 4-osobowa rodzina produkuje średnio 600 l ścieków w ciągu doby, to pojemność zbiornika powinna wynosić minimum 1800 l, czyli w przybliżeniu 2 m3.