Procedury i warunki przyłączenia do sieci instalacji OZE

    Wstęp

 

Zasady przyłączania do sieci instalacji wytwarzających energię elektryczną w tym instalacji PV określone są w przepisach Ustawy „Prawo Energetyczne” z 26 lipca 2013 roku. Ustawa ma już wiele aneksów, dlatego podane na stronie informacje nie mogą być podstawą prawną, a jedynie wstępna informacją dla przyszłych inwestorów.  

 

3.10.2 Zasady przyłączania do sieci mikroinstalacji (tekst na podstawie portalu Gospodarz Energią i artykułu „Procedury administracyjne w procesie inwestycyjnym”)

 

Przyłączenie do sieci dystrybucyjnej mikroinstalacji wytwarzającej energię elektryczną, której właściciel jest przyłączony do sieci jako odbiorca końcowy i której moc zainstalowana nie jest większa niż określona w wydanych warunkach przyłączenia, odbywa się na podstawie zgłoszenia przyłączenia mikroinstalacji, złożonego w przedsiębiorstwie energetycznym, po uprzednim zainstalowaniu odpowiednich układów zabezpieczających i układu pomiarowo-rozliczeniowego. W innym przypadku przyłączenie mikroinstalacji do sieci dystrybucyjnej odbywa się na podstawie umowy o przyłączenie do sieci. Koszt montażu układu zabezpieczającego i układu pomiarowo-rozliczeniowego ponosi operator systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego, a za przyłączenie mikroinstalacji do elektroenergetycznej sieci dystrybucyjnej nie jest pobierana opłata.

Do wniosku o określenie warunków przyłączenia mikroinstalacji nie jest wymagane dołączenie wypisu i wyrysu z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Do zgłoszenia należy dołączyć oświadczenie o posiadaniu tytułu prawnego do nieruchomości, na której jest planowana inwestycja. Zgłoszenie mikroinstalacji musi zawierać oznaczenie podmiotu ubiegającego się o przyłączenie do sieci dystrybucyjnej, określenie rodzaju i mocy mikroinstalacji, a także informacje niezbędne do zapewnienia spełnienia przez mikroinstalację wymagań technicznych i eksploatacyjnych.

Przyłączane do sieci mikroinstalacje muszą spełniać także wymagania eksploatacyjne oraz techniczne, takie jak:

– bezpieczeństwo funkcjonowania;

– zabezpieczenie przed uszkodzeniami spowodowanymi niewłaściwą pracą przyłączonych urządzeń, instalacji i sieci systemu gazowego, systemu elektroenergetycznego lub sieci ciepłowniczej;

– zabezpieczenie przyłączonych urządzeń, instalacji i sieci przed uszkodzeniami w przypadku awarii lub wprowadzenia ograniczeń w poborze lub dostarczaniu paliw gazowych lub energii;

– dotrzymanie w miejscu przyłączenia urządzeń, instalacji i sieci parametrów jakościowych paliw gazowych i energii;

– spełnianie wymagań w zakresie ochrony środowiska, określonych w odrębnych przepisach

Mikroinstalacje muszą zapewniać możliwość dokonywania pomiarów wielkości i parametrów niezbędnych do prowadzenia ruchu sieci oraz rozliczeń za pobrane paliwa lub energię.

Mikroinstalacje OZE wraz z instalacjami towarzyszącymi i sieciami, muszą spełniać także wymagania wynikające z przepisów prawa budowlanego, o ochronie przeciwpożarowej, o ochronie przeciwporażeniowej, o systemie oceny zgodności oraz przepisów dotyczących technologii wytwarzania paliw gazowych lub energii i rodzaju stosowanego paliwa.

Przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej ma obowiązek wydania warunków przyłączenia w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku o określenie warunków przyłączenia przez wnioskodawcę przyłączanego do sieci o napięciu znamionowym nie wyższym niż 1 kV, a w przypadku przyłączania źródła – od dnia wniesienia zaliczki.

Etap 1. Określenie warunków przyłączenia do sieci dystrybucyjnej

Składając wniosek o określenie warunków przyłączenia do sieci należy podać poniższe informacje:

– dane identyfikacyjne i teleadresowe wnioskodawcy (na podstawie dowodu osobistego lub innego dokumentu potwierdzającego tożsamość osoby składającej wniosek lub w przypadku firm, aktualnego odpisu z KRS lub zaświadczenia o wpisie do Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej);

– określenie obiektu, który będzie przyłączany do sieci (np. elektrownia fotowoltaiczna, farma wiatrowa, elektrownia wodna, itp.) i jego lokalizacji;

– przewidywalną moc przyłączeniowa;

– parametry techniczne przyłączanego źródła;

– dokument potwierdzający tytuł prawny wnioskodawcy do korzystania z obiektu. Tytułem prawnym do obiektu może być np. odpis z księgi wieczystej, akt notarialny (zakupu, spadku, itp.), umowa (najmu, dzierżawy, darowizny, użyczenia).

Ponadto do wniosku o określenie warunków przyłączenia załączyć należy następujące dokumenty:

– plan zabudowy lub szkic określający usytuowanie (lokalizację) przyłączanego obiektu względem istniejącej sieci;

– elektryczny i topograficzny schemat wewnętrzny obiektu uwzględniający schematy stacji transformatorowych oraz długości linii kablowych;

– charakterystykę mocy turbiny wiatrowej w funkcji wiatru – w przypadku przyłączania farm wiatrowych;

– wyciąg ze sprawozdania jakości energii elektrycznej wytworzonej przez turbiny wiatrowe, sporządzone według najnowszej normy PN-EN 61400-21 (dla każdego typu turbiny należy przedstawić osobny załącznik) – w przypadku przyłączania farm wiatrowych;

– aktualny odpis z Krajowego Rejestru Sądowego lub zaświadczenie o wpisie do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej – jeżeli Wniosek WPW składa firma;

– Załącznik WPW-A Specyfikacja techniczna turbiny wiatrowej – w przypadku przyłączania farm wiatrowych;

– Załącznik WPW-B – Przewidywane wartości parametrów elektrycznych sieci i urządzeń wchodzących w skład instalacji wytwórczej o mocy przyłączeniowej większej niż 40 kW z wyłączeniem farm wiatrowych – dla jednostek wytwórczych o mocy powyżej 40 kW z wyłączeniem farm wiatrowych

Etap 2. Warunki przyłączenia

Na podstawie kompletnego wniosku przygotowane zostaną warunki przyłączenia dla obiektu oraz projekt umowy o przyłączenie do sieci. Dla klientów, których źródła wytwórcze będą przyłączane do sieci o napięciu do 1 kV warunki zostaną wydane w terminie do 30 dni od daty złożenia kompletnego wniosku. Dla klientów, których źródła wytwórcze będą przyłączane do sieci o napięciu powyżej 1 kV warunki zostaną wydane w terminie do 150 dni od daty wpływu zaliczki na konto zakładu energetycznego.

Etap 3. Zawarcie umowy o przyłączenie do sieci

Po otrzymaniu warunków przyłączenia i ich zaakceptowaniu należy podpisać umowę o przyłączenie. W tym celu należy skontaktować się ze wskazaną w warunkach przyłączenia komórką spółki dystrybucyjnej i umówić się na termin podpisania umowy o przyłączenie do sieci. Do zawarcia umowy o przyłączenie wymagane jest potwierdzenie posiadanego tytułu prawnego do przyłączanego obiektu. Obustronnie podpisana umowa o przyłączenie do sieci jest podstawą do rozpoczęcia prac projektowych i budowlano-montażowych związanych z realizacją przyłączenia obiektu do sieci.

Etap 4. Realizacja umowy o przyłączenie do sieci

Po obustronnym podpisaniu umowy o przyłączenie do sieci, strony przystępują do realizacji obowiązków umownych. Czas realizacji umowy o przyłączenie jest zależny od wielu czynników i wynosi od kilku tygodni do kilkunastu miesięcy.

Etap 5. Przyłączenie do sieci i uruchomienie przyłącza

Fizyczne przyłączenie obiektu do sieci następuje po zrealizowaniu wszystkich obowiązków stron wynikających z umowy o przyłączenie do sieci czyli:

– realizacji prac budowlano-montażowych po stronie Przyłączanego Podmiotu;

– wniesieniu opłaty za przyłączenie;

– zgłoszeniu gotowości instalacji do przyłączenia oraz dokonaniu pozytywnego sprawdzenia tej instalacji przez operatora systemu dystrybucyjnego (OSD);

– sprawdzeniu układu pomiarowo – rozliczeniowego;

– przygotowaniu i uzgodnieniu z OSD instrukcji współpracy.

Rozpoczęcie dostarczania energii elektrycznej do sieci operatora systemu dystrybucyjnego może nastąpić po zawarciu stosownych umów związanych ze świadczeniem usług dystrybucji.

SYSTEMY FOTOWOLTAICZNE

Montaż elektrowni fotowoltaicznej o mocy nieprzekraczającej 40 kW nie wiąże się z dodatkowymi wymaganiami formalnoprawnymi ani zakładania działalności gospodarczej. Bez pozwolenia na budowę oraz zgłoszenia budowy inwestor może zainstalować dowolną liczbę urządzeń fotowoltaicznych pod warunkiem, że ich moc nie przekroczy wspomnianych 40 KW. W przypadku instalacji o mocy powyżej 40 KW konieczne jest uzyskanie pozwolenia na budowę i co za tym idzie dodanie do pozwolenia wszystkich wymaganych załączników. Ponadto montaż elektrowni fotowoltaicznej musi być wykonany przez uprawnionego instalatora, który na zgłoszeniu przyłączenia mikroinstalacji do sieci, poświadczy numerem swoich uprawnień poprawność przeprowadzonego montażu. Gdy inwestor będzie już miał wybudowaną i oddaną do użytku elektrownię fotowoltaiczną, może rozpocząć powyżej opisaną procedurę przyłączenia do sieci elektroenergetycznej.

MAŁE ELEKTROWNIE WIATROWE

Zgłoszenie budowy czy pozwolenie na budowę?

Montaż małej elektrowni wiatrowej o mocy nieprzekraczającej 40 kW może wiązać się z koniecznością uzyskania dodatkowych pozwoleń. W prawie budowlanym przepisy określają, że budowlą wymagającą pozwolenia na budowę są m.in. części budowlane urządzeń technicznych elektrowni wiatrowej: tj. maszt (jeśli jest na stałe związany z gruntem) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia. Jednakże nie wszystkie konstrukcje przydomowych elektrowni wiatrowych wymagają masztu na stałe związanego z gruntem. Dotyczy to szczególnie mniejszych elektrowni (maksymalnie 2 – 5 kW), które mogą być montowane na masztach lekkich podtrzymywanych linkami odciągowymi lub integrowane z bryłą budynku. W tym przypadku interpretacja przepisów pod kątem wymagania zezwolenia leży po stronie urzędów i może się zdarzyć, iż będzie ona korzystna dla osoby starającej się zdobyć pozwolenie na budowę na przykład poprzez zgłoszenie do urzędu zamiaru wzniesienia masztu.

Starając się o szybkie i pozytywne rozpatrzenie zgłoszenia instalacji należy przekazać urzędowi szczegółowe rysunki techniczne masztu z opisem oraz wypełnionym zgłoszeniem w dwóch egzemplarzach (może być ksero). Na kopii zgłoszenia powinna znaleźć się data i pieczątka urzędu, do którego kierujemy pismo. Jeśli właściwy organ w ciągu 30 dni nie wniesie sprzeciwu nawiązując do art. 30 pkt. 6.1 ustawy, to można przystąpić do montażu instalacji. W przypadku sprzeciwu urzędu konieczne jest przejście procedury uzyskania pozwolenia (która nie jest bardzo żmudna, ale może istotnie wpłynąć na opłacalność inwestycji). Niestety nie da się odpowiedzieć na pytanie, co oznacza „trwałe związanie z gruntem”, gdyż ustawa tego nie określa, choć ustawodawca posługuje się tą frazą w prawie budowlanym oraz cywilnym.

Małe elektrownie wiatrowe, których fundamenty są na stałe związane z gruntem podlegają procedurze lokalizacji, która została uregulowana w ustawie o zagospodarowaniu i planowaniu przestrzennym. Co do zasady określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu winno następować w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Plan miejscowy, stanowiący akt prawa miejscowego, jest uchwalany przez radę gminy. Określa on przeznaczenie nieruchomości znajdujących się na terenie danej gminy. Jeśli planowana inwestycja odpowiada przeznaczeniu danej nieruchomości, określonemu w planie miejscowym, właściciel gruntu może wystąpić o wydanie pozwolenia na budowę, bez konieczności uzyskiwania decyzji o warunkach zabudowy. W przypadku braku planu miejscowego, przed wystąpieniem o pozwolenie na budowę konieczne jest uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy (decyzja WZ), która określi, jaki obiekt i na jakich warunkach może powstać na terenie danej nieruchomości.

Procedura środowiskowa

Co do zasady, przed wystąpieniem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, należy uzyskać decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach. W celu otrzymania takiej decyzji należy złożyć wniosek do właściwego ze względu na położenie planowanej inwestycji wójta, burmistrza lub prezydenta miasta. Do wniosku należy dołączyć, w przypadku przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, a w razie przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko – kartę informacyjną przedsięwzięcia. Jednakże w przypadku małych elektrowni wiatrowych o wysokości do 30 m, nie jest wymagana decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, co stanowi znaczne ułatwienie dla przyszłych właścicieli tych obiektów.

Gdy inwestor będzie już miał wybudowaną i oddaną do użytku elektrownię wiatrową, rozpocząć może powyżej opisaną procedurę przyłączenia do sieci elektroenergetycznej.

 

Rys. Schemat postępowania administracyjnego przy budowie małej elektrowni wiatrowej

MIKROBIOGAZOWNIE

Działalność gospodarcza

Właściciel mikrobiogazowni będącej mikroinstalacją, który wytwarza w swojej instalacji energię elektryczną nie jest zobligowany do założenia działalności gospodarczej. Obowiązuje go jedynie uzyskanie wpisu do rejestru mikroinstalacji. Natomiast dla właścicieli większych instalacji lub mikrobiogazowni działających w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, konieczne jest uzyskanie wpisu do rejestru przedsiębiorstw energetycznych, zajmujących się wytwarzaniem biogazu rolniczego, prowadzonego przez Agencję Rynku Rolnego. W przypadku produkcji ciepła lub biometanu na własne potrzeby, niezależnie od wielkości instalacji nie występuje potrzeba rejestrowania działalności gospodarczej.

Procedura środowiskowa

Wszystkie biogazownie rolnicze o mocy do 0,5 MW są wyłączone z kategorii instalacji mogących znacząco oddziaływać na środowisko, przez co są zwolnione z konieczności przeprowadzenia pełnej oceny oddziaływania na środowisko i wykonania raportu oddziaływania na środowisko.

Pozwolenie na budowę

W przypadku, gdy mikrobiogazownia posiada konstrukcję kontenerowo – modułową, nie jest wymagane uzyskanie pozwolenia na budowę. W przypadku instalacji i budowli wymagających wykonania fundamentów konieczne jest uzyskanie pozwolenia oraz uzgodnienia z odpowiednimi organami (m.in. Straż Pożarna, Państwowa Inspekcja Sanitarna, Państwowa Inspekcja Pracy). Pozwolenia na budowę nie są ponadto konieczne na dodatkowe elementy konstrukcyjne mogące wchodzić w skład mikrobiogazowni np. płyty do składowania obornika, szczelne zbiorniki na gnojówkę lub gnojowicę o pojemności do 25 m3, naziemne silosy na materiały sypkie o pojemności do 30 m3 i wysokości nie większej niż 4,50 m.

KOLEKTORY SŁONECZNE

Mimo, że instalacja kolektorów słonecznych nie jest szczegółowo uregulowana w polskich przepisach prawnych, to według obecnego stanu prawnego należy stosować się do ogólnych przepisów prawa budowlanego, ochrony przeciwpożarowej i ochrony przed porażeniami prądem elektrycznym, a także zachowania bezpieczeństwa pracy i obsługi. Instalujący kolektory słoneczne (inwestor samodzielnie lub instalator) czyni to na własną odpowiedzialność.

Należy wyraźnie zaznaczyć, że powyższe odnosi się do przypadku, kiedy instalacja słoneczna będzie służyła wyłącznie do produkcji energii cieplnej na własny użytek. Korzystanie z energii słonecznej na własne potrzeby nie jest opodatkowane. Natomiast jeśli energia ta będzie odprzedawana lub bezpłatnie odstępowana (np. sąsiadom), wówczas wymagane są odpowiednie pozwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej.

Przed podjęciem decyzji o montażu kolektorów słonecznych na konstrukcji budynku należy rozpatrzyć następujące czynniki:

– kolektor słoneczny montowany na budynku (a zwłaszcza na dachu) stanowi dodatkowe obciążenie konstrukcji. Przy kolektorach powietrznych dachowych jest ono pomijane, ale w przypadku kolektorów wodnych trzeba je uwzględniać w obliczeniach statycznych;

– masa kolektora wodnego wynosi (średnio) ok. 30 kg/m2. Co prawda jest to mniej niż ciężar warstwy 5 cm wilgotnego śniegu, ale w niektórych przypadkach obciążenie to graniczy z wytrzymałością dachu. Wskutek dodatkowych naprężeń wywołanych parciem wiatru obciążenie dachu ulega dodatkowemu zwiększeniu. W praktyce przyjmuje się jako bezpieczny do montowania kolektorów – dach na krokwiach o wymiarach 5 × 15 cm;

– przed montażem zestawu kolektorów słonecznych na dachu lub fasadzie budynków, osoba z uprawnieniami budowlanymi musi ocenić, czy obciążenie powodowane przez te zestawy nie przekracza obciążenia dopuszczalnego dla stropów lub ścian, uwzględniając dodatkowe obciążenia od śniegu i wiatru. Kolektory powinny też być właściwie zamocowane tak, aby nie ulegały silnym podmuchom wiatru;

– dodatkowo obciążony jest także strop w budynkach, jeśli zasobnik z wodą jest instalowany na strychu. W przypadkach wątpliwych i wtedy, gdy wymagają tego służby architektoniczne i budowlane, wytrzymałość dachu i stropu powinna być sprawdzona w obliczeniach statycznych przez osobę z uprawnieniami budowlanymi.

Ostatnia nowelizacja Prawa Energetycznego z 26 lipca 2013 roku (zmiany także w Prawie Budowlanym) znosi obowiązek uzyskiwania pozwolenia budowlanego nawet na instalacje słoneczne wielkowymiarowe. W przypadku montażu kolektorów słonecznych na powierzchni ziemi, zwłaszcza w terenie zurbanizowanym, przy gęstej zabudowie, należy przewidzieć możliwość zacieniania terenów a nawet sąsiednich budynków jako zabezpieczenie w przypadku awarii, zalania ich wodą lub skażenia otoczenia płynem niezamarzającym. W takich sytuacjach lepiej przed przystąpieniem do budowy uzyskać zgodę sąsiadów i opinię miejscowych służb architektoniczno-budowanych (tzw. opinia urbanistyczna).

POMPY CIEPŁA

Pionowe gruntowe wymienniki ciepła (tzw. sondy gruntowe)

Instalacje grzewcze współpracujące z pompami ciepła, które wyposażone są w pionowe gruntowe wymienniki ciepła wykorzystujące ciepło zgromadzone w środowisku gruntowo-wodnym, podlegają wybranym zapisom niżej wyszczególnionych ustaw wraz z przepisami wykonawczymi:

– Prawo wodne (Dz.U. 2012 nr 0 poz. 145 z późniejszymi zmianami);

– Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. 2011 nr 163 poz. 981 z późniejszymi zmianami);

– Prawo ochrony środowiska (Dz.U. 2008 nr 25 poz. 150 z późniejszymi zmianami);

– Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. 2012 poz. 647 z późniejszymi zmianami);

– Prawo budowlane (Dz.U. 2010 nr 243 poz. 1623 z 7 lipca 1994 z późniejszymi zmianami);

– Ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. 2008 nr 199 poz. 1227 z późniejszymi zmianami).

Zgodnie z Prawem geologicznym i górniczym (Dz. U. 2011 nr 163 poz. 981 art. 3) do wykonywania wykopów oraz otworów wiertniczych o głębokości do 30 m w celu wykorzystania ciepła Ziemi, nie jest wymagany projekt prac geologicznych.

Na podstawie ustawy Prawo geologiczne i górnicze oraz aktów wykonawczych do tej ustawy, można wyodrębnić niżej wymienione procedury i najważniejsze etapy obowiązujące przy wykonywaniu otworów wiertniczych w celu umieszczania w nich pionowych gruntowych wymienników ciepła:

Opracowanie projektu robót geologicznych (PRG) i w przypadku gdy jest to wymagane – planu ruchu zakładu górniczego (PRZG dla głębokość odwiertu > 100 m lub na obszarach górniczych).

Zakres opracowania dokumentacji wykonania robót geologicznych w celu wykorzystania ciepła Ziemi określa Rozporządzenie Ministra środowiska z dnia 15 grudnia 2011 (Dz.U. 282 poz. 1656) w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących innych dokumentacji geologicznych. Kwalifikacje osób wykonujących dokumentacje określa art. 57 Prawa geologicznego i górniczego.

Zgłoszenie projektu i zawiadomienie o przystąpieniu do robót określonych w PRG (robót wiertniczych).

Zgodnie z art. 85 Prawa geologicznego i górniczego (Dz. U. 2011 nr 163 poz. 981 art. 85) projekt robót geologicznych podlega zgłoszeniu staroście. Rozpoczęcie robót geologicznych może nastąpić, jeżeli w terminie 30 dni od dnia przedłożenia projektu robót geologicznych starosta, w drodze decyzji, nie zgłosi do niego sprzeciwu. Zgodnie z Prawem geologicznym i górniczym (Dz. U. 2011 nr 163 poz. 981 art. 86) w przypadku wierceń wykonywanych do głębokości ponad 100 m wymagane jest opracowanie planu ruchu – stosownie do przepisów dotyczących zakładu górniczego oraz ratownictwa górniczego, zgodnie z Prawem geologicznym i górniczym (Dz.U. z 2011 nr 163, poz.981 art. 105 i art. 108).

Przeprowadzenie właściwych prac wiertniczych.

Wiercenia mogą być wykonywane tylko przez osoby posiadające stwierdzone kwalifikacje 50, 51, 53 i 112 Prawa Geologicznego i Górniczego (Dz. U. 2011 nr 163 poz. 981). Są to osoby kierownictwa i dozoru ruchu zakładu górniczego. Natomiast kierować i nadzorować prace geologiczne mogą osoby posiadające uprawnienia kat. IV lub V.

Sporządzenie dokumentacji powykonawczej i przekazanie jej do właściwego organu administracji geologicznej.

Zgodnie z Prawem geologicznym i górniczym (Dz. U. 2011 nr 163 art. 88), wyniki prac geologicznych wraz z ich interpretacją, określeniem stopnia zamierzonego celu wraz z uzasadnieniem przedstawia się w dokumentacji geologicznej.

Poziome gruntowe wymienniki ciepła

Wymiennik gruntowy zgodnie z prawem budowlanym, należy interpretować, jako przyłącze cieplne do budynku, które nie wymaga pozwolenia na budowę (Art.29 ust.1 pkt.20 Prawa budowlanego Dz.U. 1994 Nr 89 poz. 414). Zamiar przystąpienia do wykonywania poziomego gruntowego wymiennika ciepła należy zgłosić wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi, właściwemu ze względu na miejsce prowadzenia prac. Zgłoszenie powinno być dokonane najpóźniej na 30 dni przed zamierzonym terminem rozpoczęcia prac (Art. 30 ust.5 Prawa budowlanego Dz.U. 1994 Nr 89 poz. 414). Zgłoszenie budowy powinno zawierać takie informacje jak: rodzaj, zakres, sposób wykonania wymiennika ciepła oraz planowany terminem rozpoczęcia prac (Art.30 ust.2-4 Prawa budowlanego Dz.U. 1994 Nr 89 poz. 414). Do wykonywania wymiennika ciepła można przystąpić, jeżeli w terminie 30 dni od dnia doręczenia zgłoszenia właściwy organ nie wniesie, w drodze decyzji, sprzeciwu (Art.30 ust.5 Prawa budowlanego Dz.U. 1994 Nr 89 poz. 414). Zalecane jest uzgodnienie lokalizacji poziomego wymiennika ciepła w Powiatowym Zespole Uzgadniania Dokumentacji Projektowej.

Wykorzystanie wód podziemnych (przez pompy woda/woda)

Pompy ciepła pozyskujące ciepło z wód podziemnych wymagają wykonania co najmniej dwóch otworów studziennych: czerpalne i chłonne. Przy projektowaniu tego typu instalacji należy uwzględnić konieczność uzyskania odpowiednich pozwoleń, w tym przede wszystkim pozwolenia wodno-prawnego. Zgodnie z ustawą Prawo wodne właściciel gruntu może bez konieczności uzyskania pozwolenia wodno-prawnego korzystać z wód znajdujących się w jego gruncie jeżeli pobór nie przekracza 5 m3/dobę (zwykłe korzystanie z wód). Jeżeli wody podziemne pobierane są w większej ilości, to mamy do czynienia ze szczególnym korzystaniem z wód, które wymaga uzyskania pozwolenia wodno-prawnego. Dodatkowo woda po przepłynięciu przez wymiennik ciepła uznawana jest za ściek, a zrzut ścieków w ilości przekraczającej 5 m3/dobę także wymaga uzyskania pozwolenia wodno-prawnego (Rozporządzenie Ministra Środowiska w sprawie warunków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi). W pozwoleniu wodno-prawnym ustalany jest cel i zakres korzystania z wód, warunki wykonywania przedsięwzięcia, a w szczególności ilość pobieranej i odprowadzanej wody oraz usytuowanie i warunki wykonania urządzenia wodnego. Pozwolenie wodno-prawne wydawane jest w drodze decyzji na czas określony. Do wniosku o wydanie pozwolenia wodno-prawnego należy dołączyć operat wodno-prawny, którym w przypadku pomp ciepła może być dokumentacja techniczna projektowanych urządzeń, o ile zawiera wszystkie wymagane elementy określone w art. 132 ustawy Prawo wodne.