Odwodnienia punktowe

Charakterystyka ogólna

Odwodnienia punktowe stosowane są do usuwania wody z powierzchni o małym nachyleniu, lub zamkniętej przestrzeni. Głównymi elementami tego typu odwodnień są wpusty i studzienki umieszczone w specjalnie wykonanych zagłębieniach terenu, połączone z instalacją kanalizacyjną. Elementy systemu produkuje się w wersjach sklasyfikowanych wg normy DIN-19599 od H do M, przystosowanych do różnych obciążeń.

Klasa H1,5 dotyczy nieużytkowanych powierzchni dachów.
Klasa K3 (o dopuszczalnym obciążeniu do 2 kN) obejmuje powierzchnie, na których nie odbywa się ruch kołowy (np. toalety, wewnętrzne baseny, patia, balkony, piwnice).
Klasa L15 (o dopuszczalnym obciążeniu do 10 kN) jest przeznaczona do montażu w pomieszczeniach używanych do celów komercyjnych o niskim natężeniu ruchu kołowego, z wyłączeniem ruchu wózków widłowych.
Klasa M125 (o dopuszczalnym obciążeniu do 85 kN) dotyczy pomieszczeń, w których odbywa się ruch kołowy (np. warsztaty, hale przemysłowe, magazyny, garaże).
Wpusty uliczne posiadają klasy obciążenia od A do F zgodnie z nomenklaturą stosowana w odniesieniu do odwodnień liniowych i włazów studziennych

Ze względu na budowę i przeznaczenie odwodnienia punktowe dzielą się na:

– wpusty podrynnowe

– wpusty podwórzowe

– wpusty punktowe uliczne, krawężnikowe

Wpusty podrynnowe (osadniki rynnowe) – stosowane są dla pionów deszczowych odprowadzających ścieki bezpośrednio do podziemnej kanalizacji deszczowej lub ogólnospławnej. Z reguły wyposażane są w klapy zwrotne zapobiegające przedostawaniu się zapachów z kanalizacji i migracji szczurów, eliminując tym potrzebę stosowania syfonu . Mogą być z odpływem pionowym lub poziomym, jak też z przyłączami przegubowymi, do ustawienia na placu budowy

Wpusty podwórzowe – mają zastosowanie do odwadniania wewnętrznych, zagłębionych części podwórzy i placów w zabudowie zwartej. W przypadku domków jednorodzinnych służą do usuwania ścieków deszczowych spływających po terenie utwardzonym, często usuwają też ścieki z pionów deszczowych wyprowadzonych nad poziom terenu. Zbudowane są z dwóch zasadniczych części:

– nadziemnej – nasada z kratką ściekową i element dystansowy,

– podziemnej- studzienka ściekowa.

Fot. Wpust podwórzowy z włazem żeliwnym

Budowa wpustu podwórzowego z polimerobetonu. Po lewej korpus z włazem, po prawej – nadstawka

Wpusty podwórzowe mogą być z osadnikiem lub bez. W pierwszym przypadku dno studzienki jest obniżone w stosunku do przelewu o około 0,5m, pełniąc funkcję naturalnego osadnika piasku, liści, popiołu etc. W studzienkach bezosadnikowych funkcję łapacza liści i piasku pełni wyjmowane wiadro, odpływ z takiej studzienki wykonany jest na poziomie dna.

Studzienki podwórzowe pod wpusty. P lewej z PVC z rusztem z tworzywa sztucznego, po prawej – z betonu z rusztem ocynkowanym

Studzienki w zabudowie zwartej wykonane są najczęściej z kręgów betonowych i posiadają żeliwne nasady. W zabudowie jednorodzinnej popularne są studzienki z polimerobetonu z nasadami żeliwnymi lub tworzywowymi, jak też studzienki tworzywowe z rusztami z twardego PVC. Dwa ostatnie typy studzienek mają przekrój kwadratowy o wymiarach 200×200, 300×300 lub 400×400. Przy małych ilościach ścieków opadowych popularne są też wpusty syfonowe, bezstudzienkowe z odpływem poziomym lub pionowym.

Wpusty uliczne – stosowane są w zagłębieniach części krawężnikowej i służą do odwadniania ulic i chodników. Mają podobną budowę do wpustów podwórzowych, podstawowe różnice pojawiają się dopiero w części nadziemnej. Nasada, z uwagi na duże obciążenia wykonana jest tutaj z żeliwa (coraz częściej jest to żeliwo sferoidalne). Budowa nasady może być przy tym:\

– jednospadowa,

– dwuspadowa (część nasady stanowi fragment chodnika)

– muldowa (wklęsła)

Obok po lewej – właz żeliwny uliczny prostokątny z kołnierzem okrągłym, właz dwuspadowy, u dołu – budowa studzienki betonowej.

Dopływ ścieków deszczowych może się ponadto odbywać z góry, z boku (tzw. wlew boczny) lub w sposób kombinowany (z góry i z boku).

Studzienki wpustów ulicznych mogą być wykonane z betonu, polimerobetonu lub z tworzyw sztucznych. W tym ostatnim przypadku studzienka połączona jest z nasadą w sposób teleskopowy, współpracując w sposób elastyczny z gruntem. Rozwiązanie takie zapobiega pękaniu nawierzchni wokół wpustu.