Studnia z filtrem wbijanym
Ujmuje wodę z pierwszego, najpłytszego poziomu wodonośnego (wody zaskórne lub gruntowe), średnio z głębokości 3 – 7 m, co uwarunkowane jest technologią wykonania. Nad miejscem wykonania otworu rozstawia się trójnóg z młotem, który opadając wbija rurę z filtrem w grunt. Filtr zakończony jest stożkiem, który ułatwia wbijanie. Umieszcza się go w warstwie wodonośnej. Studnia zakończona jest betonowym kręgiem, do którego przykręca się pompę z opuszczanym tłokiem (najczęściej z dźwignią ręczną – abisynkę). Studnie takie wykonuje się wyłącznie w gruncie piaszczystym, ponieważ przebijanie się przez
warstwę gliny wiąże się z ryzykiem uszkodzenia rury studziennej. Średnica studni wbijanej nie przekracza 50 mm, zwykle jednak ma mniejszą wydajność niż studnia kopana. Aby studnia dostarczała odpowiednią ilość wody, filtr musi być zagłębiony w warstwie przypowierzchniowej od 0,5 do 1,5 m, jeśli prace prowadzone są w okresie suchym, oraz minimum 2 m, gdy wykonywane są po dużych deszczach – dotyczy to studni korzystających z warstw wodonośnych przynajmniej częściowo zasilanych wodami opadowymi. Do zaopatrzenia w wodę gospodarstwa domowego może jednak taka studnia nie wystarczyć, ale można z powodzeniem korzystać z niej do podlewania ogródka. Pobieranie wody następuje przez pompowanie ręczną dźwignią, co powoduje ruch tłoka i podniesienie słupa wody. Inne studnie z filtrem wbijanym mogą być wyposażone w pompę
elektryczną. Do studni wąskorurowych powinna być zastosowana pompa elektryczna o małej wydajności z uwagi na zabezpieczenie przed zniszczeniem ujęcia w wyniku zbyt gwałtownego poboru wody.
Rys. 1 Schemat studni z pompą ssąco – tłoczącą , a-z filtrem wbijanym, b- filtr wkręcany